Ik zeg het niet vaak, maar deze week is een verschrikking. Gisteren en eergisteren had ik stage, wat leuk is, maar man, ik ben nog nooit zo hard tegen m’n eigen perfectionisme en grenzen aan gelopen. Ik wil alles goed doen en ik leg de lat enorm hoog, wat logisch is omdat ik weet dat ik het kan, maar wat gewoon even helemaal niet realistisch is. En niks is zo frustrerend als weten dat je meer kunt, maar ontdekken dat dat niet gaat en er écht zoiets is als een grens. Dat ben ik niet gewend. En behalve stage en alle andere vaste dingen die ik elke week moet doen, liggen er ook nog heel wat andere opdrachten en dingen te wachten tot ik eindelijk een keer tijd heb. M’n agenda is nog nooit zo vol geweest en het feit dat ik soms niet meer weet waar ik de tijd vandaan moet halen om alles gedaan te krijgen en ook ergens nog wat tijd voor mezelf wil en nodig heb, maakt dat ik regelmatig in paniek raak. Kortom: stomme week en de wanhoop is al heel wat keren nabij geweest.
Gelukkig stuitte ik zojuist op deze quote. Diep ademhalen en beseffen ‘I am alive’. Levend. Ik adem nog, de wereld vergaat niet. Even stoppen met stressen en relativeren. Ik denk dat we veel te weinig stilstaan bij die drie simpele woorden. Ik adem en ik ben levend. De automatische piloot van steeds maar doorgaan, rennen, vliegen en stressen gaat even uit. Realiseer je dat het bijzonder is dat je ademhaalt. Ergens middenin de paniek, stress en wanhoop is dit zinnetjes precies relativerend genoeg. ‘I am alive.’
“I am alive.”
Geef een reactie