Jimmy

Nu ik weer een paar dagen in Nederland ben en tijd genoeg heb om foto’s te kijken en na te denken, begint het besef van alles wat ik heb gezien langzaamaan te komen. In Oeganda wist ik wel dat sommige situaties schrijnend en heftig waren, maar had ik of gunde ik mezelf geen tijd om daar diep over na te denken. Soms wilde ik niet verder kijken en genoot ik alleen van de lachende gezichtjes van de kinderen, zonder na te denken over het verhaal achter die donkere oogjes. Nu ik in Nederland de tijd heb om alle indrukken te verwerken, ga ik verder kijken dan de lachende gezichtjes en komt de schok zo nu en dan toch wel even flink binnen. Misschien moet ik niet te diep nadenken over bepaalde dingen, omdat ik er hier niets aan kan veranderen, maar sommige kinderen heb ik meteen in m’n hart gesloten en vergeet ik nooit meer. Een van die kinderen is Jimmy..

Jimmy is een jongen uit ‘mijn’ klas, P6B van de Ateri Primary School in Lira. De eerste dag was hij niet op school, maar de tweede dag viel hij me meteen op. Een rond koppie, met twinkelende ogen en een stralende lach. Hij had een lichtblauwe blouse aan, geen witte, zoals het uniform van de rest van de klas. Hij is redelijk klein, dus ik schatte hem geen dertien, totdat hij me dat vertelde. Vanaf de eerste seconde waren we vriendjes. Als ik lesgaf leek hij niet echt op te letten, maar keek hij me alleen maar met een grote glimlach aan. Op mijn beurt gaf ik hem iedere keer als ik langsliep een aai over z’n hoofd, wat me een nog grotere glimlach van zijn kant opleverde. Lievelingetjes hebben is niet heel pedagogisch verantwoord, maar Jimmy viel stilletjes absoluut wel in die categorie. Jimmy heeft talent. Ondanks dat hij nooit echt leek op te letten en nooit het goede antwoord wilde zeggen, maakte hij zijn opdrachten foutloos. En tekenen kon hij als de beste.

Na een paar dagen kwam hij zo nu en dan wel eens kletsen als daar tijd voor was en ook door wat hij tekende, gunde hij me af en toe een kijkje in zijn leven. Hij vertelde dat hij geen ouders meer heeft, maar dat zijn grootouders voor hem zorgen. En dat het geloof een van de dingen is waar hij gelukkig van wordt. Hij schreef altijd een omschrijving bij zijn tekeningen én zijn handtekening mocht ook niet ontbreken. De rest van de tijd zag ik alleen zijn glinsterende ogen en zijn stralende glimlach en deed ik leuke dingen en spelletjes enzo met hem. Jimmy is een van de kinderen waarvan ik baal dat er niet meer tijd was om naast hem te gaan zitten en hem beter te leren kennen.

 

Na een aantal dagen kreeg ik een brief van hem, om mee naar Nederland te nemen en thuis eens te lezen:

“Hello Mileimicka (mijn naam was echt te moeilijk voor ze..), How are you and how is life taking you over there? Back to me, I’m okay and I hope studies do treat you well. First of all I would like to thank the almighty father for having rendered life to us all. I am a Ugandan bij nationality, male by sex and aged 13. I am a student of the above school. I am in P6. So the reason for writing is to make friendship with you although we are at a distance, we shall be together. Thanks. Yours faithful, Adoka Jimmy.”

Ik heb genoeg brieven gekregen van kinderen daar, maar deze krijgt, samen met de foto, echt wel een plekje ergens..

Op de laatste dag op de stageschool, na ons afscheid, stond Jimmy op me te wachten voor een laatste ‘high five’. Hij keek me na totdat ik het busje instapte om te gaan en toen ik omkeek om voor de laatste keer naar hem te zwaaien, stond hij daar. Jimmy, met zijn eeuwige grote glimlach en twinkelende ogen. Ik hoop dat zijn enorme talent ontdekt wordt door iemand daar. En dat hij de kans krijgt om school af te maken en een mooie toekomst tegemoet gaat. Eén ding is zeker, als hij op een dag beroemd wordt, heb ik in elk geval zijn handtekening!